Eva schrijft na elke Toptrajectdag een blog over haar ervaringen. Hieronder de eerste van dit jaar 😊
Fijn om te lezen. 🙏
Kun je de verbinding voelen met de mensen om je heen? Kun je voelen dat hun nabijheid niet benauwend hoeft te zijn?” Bijzonder dat woorden die tegen een ander worden gezegd, me zo kunnen raken. Dat is het mooie van werken in een groep. In de verhalen van de andere deelnemers, zit vaak iets wat ook over mij gaat. Tijdens deze eerste dag van het toptraject krijgen we een eerste indruk van elkaar, van waar we dit jaar mee aan de slag willen. We ontdekken raakvlakken, overlappende pijn, gedeelde verlangens. Ik voel me op mijn gemak in deze groep, het voelt veilig.
Mijn saaie oude bril
Jawi heeft ons gevraagd vandaag een voorwerp mee te nemen dat symbool staat voor waar we afscheid van willen nemen. Ik heb mijn oude bril meegenomen. Sinds een week heb ik een nieuwe: een vrolijke, vriendelijke, opvallende bril. Mijn oude bril was een saai en serieus model, dat me streng maakte. Het was een randloze bril, zo onopvallend mogelijk. Mijn kleur, mijn vorm en mijn karakter ontbraken. Ik vond al een tijdje dat deze bril niet meer bij me paste, maar iets nieuws kopen, kwam er maar niet van. Tot ik er laatst op ben gaan zitten…. toen moest ik wel! Bij de opticien bleek dat mijn ogen vooruit waren gegaan. Dus niet alleen de uitstraling, ook de sterkte paste niet bij me. Die hoorde bij een afwijking van vroeger. Ooit hielp het, nu beperkt het juist mijn zicht. Die oude bril staat symbool voor mezelf klein en onzichtbaar maken, voor mezelf niet laten zien. Ook staat hij voor oud gedrag dat niet meer past bij wie ik nu ben. Dat laat ik graag achter in 2018.
Voet van de rem
Een voor een delen we ons verhaal over waar we afscheid van willen nemen. Jawi vraagt door: maak concreet wat je achterlaat; en waarvoor maak je dan ruimte? Door te kijken naar wat je niet meer wilt, kun je ontdekken wat je wél wilt. Door de pijn op te zoeken, vind je waar je naar verlangt. En vanuit dat verlangen gaan we de komende tijd ons jaarthema formuleren. Dat thema geeft aan waar het dit jaar over mag gaan. Ik verlang naar meer mijn plek innemen. Sinds een jaar doe ik werk dat helemaal past bij wat ik belangrijk vind, leuk vind, en goed kan. Maar ik doe het met een voet half op de rem. Ik twijfel aan mijn toegevoegde waarde, ik durf dingen niet aan te pakken terwijl ik ze wel graag wil doen, en ik voel me minder belangrijk dan mijn hoger opgeleide collega’s. Dat werkt niet lekker. Ik verlang naar meer vertrouwen en minder rem, naar voluit mijn plek innemen.
Protesterende voeten
De pijn opzoeken doen we ook als we het water ingaan. Hier zijn mijn voeten het niet mee eens! Het water in de Rijn nadert het vriespunt en daarin staan is geen pretje. Ik heb speciaal voor deze dag nieuwe badkleding gekocht, en was echt van plan mijn angst opzij te zetten en helemaal dat water in te gaan. Maar het lukt me niet om om te gaan met de pijn, ermee te zijn, er doorheen te ademen. Ik loop het water uit, sta te dralen op het strandje en loop er even later toch weer in. Ik moet dit toch gewoon kunnen? Ik loop een paar passen verder door, adem naar de pijn, probeer mijn rust erin te vinden. De andere deelnemers staan niet veel verder het water in, maar staan er wel kalmer bij. Waarom lukt mij dat niet? Ik geef het op – want zo voelt het – en loop het water weer uit. Ik trek mijn warme kleding weer over mijn nog droge badkleding aan. Dat voelt lekker, koud heb ik het niet meer, alleen mijn voeten blijven protesteren. Dusdanig dat de tranen over mijn wangen lopen. Twee lieve mede-deelnemers nemen ieder een van mijn voeten op schoot, en kneden en wrijven de warmte er weer in terug. Wat voel ik me gezien en gedragen. En dat is meteen iets om mee te oefenen: deze aandacht en zorg ontvangen zonder er van alles van te vinden. Mijn voeten weten het wel: zij zijn er blij mee! Ze ontdooien en ontspannen en voelen weer als ledematen waar ik me op kan voortbewegen.
Een dag vol leermomenten
Deze oefening heeft impact, zet me aan het denken. Niemand zei dat ik het water in moest gaan, niemand zei dat ik het een tweede keer moest proberen. Waarom vind ik het zo belangrijk dit te kunnen? Het ging in deze oefening ook om goed voor jezelf zorgen. Heb ik dat gedaan? Waarom had ik nu zo’n moeite met zijn met de pijn, terwijl ik dat op andere momenten juist wel kan? En heb ik dat ontvangen nou echt nóg niet onder de knie? Zo zit deze dag vol leermomenten. Mijn bekende aandachtspunten komen aan bod. Maar ook andere pijnpunten worden aangeraakt. Niet altijd fijn, maar dat is wel waarvoor ik hier ben. Ik ben toe aan een volgende stap, verder groeien, een laagje dieper gaan. Dit Toptraject gaat daarbij helpen. Deze dag is de eerste stap. Ik voel dat er iets in beweging wordt gezet. En ik weet dat het even tijd nodig zal hebben om te landen. Dat mag. Ik heb geen haast. Ik heb dit hele jaar om er in en met deze groep aan te werken. Wat een fijn vooruitzicht.
