Soms stel ik me het leven voor als een wand met foto’s. Foto’s van gezichten. Lieve gezichten, boze gezichten, angstige, zakelijke en vertederende gezichten. Ik kijk naar mijn wand, ik zie de gezichten van mijn opa’s en oma’s, mijn vader en moeder, mijn zus, ooms en tantes. Hun levensverhalen komen in me op. Wat hebben ze veel meegemaakt. Mijn vader die, als jongetje, zijn vader vijf jaar heeft gemist, omdat hij door de Duitsers gevangen is gehouden. Mijn moeder die in diezelfde tijd als klein meisje tweemaal over de rivieren is gezet om te evacueren, die een boer op zijn kar ziet sterven door een granaat.
In hun kindertijd zijn mijn ouders niet veilig opgegroeid. Zoals alle kinderen hebben zij aan hun ouders om aandacht, warmte, liefde en bevestiging gevraagd. Dit uitreiken is niet óf maar gedeeltelijk beantwoord door mijn grootouders. Zij werden teveel in beslag genomen door de oorlog. Mijn ouders hebben daarom niet geleerd om mijn uitreiken te beantwoorden, omdat ze dit zelf niet hebben meegekregen. Het gevolg daarvan is dat ik als jongetje op herhaling ben gegaan. Ook ik heb dit uitreiken niet óf gebrekkig beantwoord gezien.
Een kind ontwikkelt, als antwoord hierop, een overlevingsstrategie. Vechten, vluchten of bevriezen. Ik ben vooral gevlucht. Ik vluchtte in stiekem chips en pinda’s eten, kleingeld uit jaszakken stelen en omzetten in snoep. Kortom eten, eten en …. vreten. Ik werd een dik jongetje met een zilveren brilletje. Ik groeide op van jongetje tot man en nam op onbewust niveau mijn geschiedenis mee. Je zou ook kunnen zeggen dat ik onbewust het jongetje meenam. Het jongetje dat zich gekwetst en niet gezien voelde.
Na een aantal relaties danst er een nieuw iemand in mijn leven. Een prachtige vrouw, we worden verliefd en geven elkaar het Ja-woord. Prachtig! Maar ……. zij heeft net zo’n wand met foto’s als ik! Ook zij heeft haar ervaringen en ook zij heeft haar gedrag daaruit ontwikkeld. Mijn vrouw is gaan vechten in de vorm van onafhankelijk zijn, zelfstandigheid en perfectionisme. Zij heeft háár gekwetste, niet geziene meisje meegenomen. Wow, nu wordt het interessant!
Er zijn geluksmomenten, er worden drie prachtige zonen geboren, er wordt geleefd. Mijn vrouw en ik nemen onbewust het jongetje en meisje mee in onze relatie met als gevolg: onbegrip, eenzaamheid, boosheid, verdriet, en zelfs wanhoop. Zij is ongenaakbaar in haar positie, moeilijk te benaderen en kritisch. Ik vlucht in stil worden, eten, passiviteit met een sporadische ontploffing. Ik reik niet uit, uit angst voor de afwijzing die ik als kind heb ervaren. Zij kan niet ontvangen, want dat impliceert afhankelijkheid. We zitten op emotioneel niveau in ons gekwetste kindstuk maar weten het niet. Oef, wat nu. We zijn niet gelukkig en drogen op. Ik voel me geen man, zij voelt zich geen vrouw. Is dit het of is scheiden de oplossing om weer gelukkig te worden? In ons hart weten we dat er meer is. We voelen ook het belang van de kinderen, maar wat moeten kinderen met ouders die niet gelukkig zijn met elkaar?
We nemen een besluit en gaan in EFT-relatietherapie (Emotionaly Focussed Therapie). Daar worden we liefdevol begeleid. We worden ons bewust van onze hechtingsgeschiedenis, er ontstaat meer inzicht in onszelf en in de ander. Natuurlijk is het logisch dat zij reageert, zoals ze reageert. Natuurlijk is het logisch dat ik mijn patroon volg. Wij zijn als twee eilanden zonder brug of veerverbinding. Op het ene eiland zit een eenzaam meisje en op het andere eiland een net zo eenzaam jongetje.
Door dit te zien kan ik vanuit mijn man zijn voorzichtig oefenen met uitreiken naar mijn vrouw. Ik heb een opening van haar nodig die ervoor zorgt dat ik me gewenst voel. Zij reikt uit en geeft die opening. Voorzichtig als egeltjes tasten we elkaar af en maken stapjes. Dit voelt in eerste instantie onwennig, onveilig en zelfs mechanisch. Maar dan, doorbreekt het oude pijn en maakt de weg vrij voor groei en een nieuwe manier van omgaan met onszelf en elkaar.
Samen volgden we het Jaarprogramma 365 Dagen Succesvol 2013. Het programma gaf een extra boost aan onze relatie door de directe aanpak. ‘Of je investeert in je relatie, of je bent aan het vertrekken’. Nu wordt het steeds duidelijker. Ik was al die jaren aan het vertrekken, omdat ik toegaf aan de pijn van het jongetje in mij. Altijd weer vluchten. Nu is het tijd om met het jongetje te blijven staan. Sterker nog, om samen met dat mannetje alle bruggen te bouwen die er nodig zijn om de eilanden met elkaar te verbinden en wat zie ik aan de overkant? Een mooie vrouw met een heel lief meisje aan haar hand om ons te verwelkomen. Ze zwaait naar me ….. That’s All I need.
De droge periode is over en ik voel dankbaarheid naar de mensen die ons hierbij geholpen hebben. .
Het is niet jouw schuld, het is niet de ander zijn schuld.
Je ouders hebben je naar hun eigen vermogen opgevoed. Hoe je ermee omgaat is aan jou.
ps
