It’s the most wonderful time of the year

Nederland straalt door alle kerstverlichting in de straten en huizen. Er zijn hier wijken in de stad waar mensen hevig knipperende lampjes rondom het huis plaatsen en door de ramen zie je complete winterlandschappen met stoomtreintjes en kabelbaantjes die echt bewegen! Ik vind het geweldig om tussen al die lichtjes te fietsen. Bij ons in de tuin is de kale vlinderstruik omgetoverd tot gestold vuurwerk. Fijn!

Een tijdje geleden heb ik op de Facebook-pagina van Light Your Life en op mijn persoonlijke profiel twee vragen gesteld:

1: Als ik aan de komende kerstdagen denk, dan voel ik me…
2: Dat gevoel ontstaat door…

Één soort antwoord stak met kop en schouders boven de anderen uit en daar is dit blog uit voortgekomen. Dit blog gaat over het gemis van mensen, waarmee je de kerstdagen niet meer kan doorbrengen omdat ze zijn overgegaan.

Het missen

Terwijl ik dit schrijf, in een overvolle trein, voel ik druk op mijn borst en mijn ogen warm worden. Ik denk aan de mensen die er niet meer zijn en dat raakt me. Mijn lieve vriendin Jikke, mijn vader, mijn schoonmoeder. Geen overleg over het eten, geen wrijving over welke van de kerstdagen, geen gesprekken en onverdeelde aandacht die ze haar kleinkinderen zo goed kon geven. Vooral voor mijn lieve vrouw, is het een rauw besef van verlies. Ook mijn vader mis ik. Zoveel  jaar later zou ik hem zo graag nog van alles willen vragen.

Liefde

De feestdagen brengen je terug in de rouw. Dat voelt niet zo fijn en tegelijkertijd is het ook mooi omdat het uiteindelijk allemaal om liefde gaat. Liefde die je voelt voor iemand. De liefde die zoet is, maar kan omslaan in bitter.
Accepteren
Die bitterheid komt vaak voort uit het niet toegeven aan het verdriet. Het niet volledig kunnen accepteren dat de ander niet meer op aarde is. Het gevoel dat je kunt omschrijven als: in de steek gelaten zijn.

‘Natuurlijk is dat niet zo’ zegt het hoofd.
‘Auw, auw, auw’ zegt het bloedend hart.

En waar luister je dan naar?

Stel: je snijdt je diep in je vinger en het bloedt flink. Wat doe je dan? Je zorgt voor je vinger. Je drukt de wond twintig minuten dicht zodat het bloeden stopt, je verbindt de snee zodat de wond beschermd is. Daarmee geef je aandacht aan de bloeding en is de kans op heling groter dan wanneer je de bloeding negeert.

Bloedend hart

Hetzelfde geldt voor een bloedend hart. Je hart is verwond en vraagt om aandacht. Geef aandacht aan de mensen die er niet meer zijn! En ja, dat brengt je terug naar de pijn. Daar waar we allemaal liever niet naar toe gaan. Maar juist naar die pijn toegaan kan je helpen om te helen.

Rouw gaat nooit over. Nooit. Het blijft een onderdeel van je, maar jouw aandacht kan het op den duur wel milder maken. En hoe doe je dat dan?

Aandacht en tips

Dit is wat ik ga doen en geef het als tips aan jou:

Creëer een ritueel voor jezelf om de mensen die je mist te eren. Ga naar buiten en leg bloemen neer op de plek waar hij of zij zo graag kwam, of waar je jezelf goed voelt. Ga daar rustig zitten en denk aan de tijd die je samen hebt meegemaakt, zeg tegen zijn of haar foto wat je wilt zeggen, wat je misschien nog niet gezegd hebt. Zoek de gevoeligheid op en gun jezelf de ruimte om je tranen te laten komen, als ze willen komen. Tranen zijn de wasmachine van de ziel. Blijf er vervolgens niet in hangen want dat maakt je tot speelbal van je emoties en dat is niet nodig. Focus je daarna op waar je dankbaar voor bent. Dat zijn die rijke herinneringen met gouden randjes en gun jezelf de ruimte om daarom te lachen. Zo kunnen tranen veranderen van zout naar zoet.

Grote dank, aan alle mensen die hun verhaal aan me hebben toevertrouwd.

Fijne feestdagen!