Soms zie je iets in een winkel waar je verliefd op wordt. Bij mij gebeurde dat een paar jaar geleden. Ik loop op een miezerige avond door de winterse stad en een bijzonder licht stroomt via mijn ogen naar binnen. Een paar passen verder, draai ik me om. Er gebeurt iets in mij. Iets tussen verwachting en nieuwsgierigheid. Dichterbij komend zie ik, door de etalageruit, tussen meubels en tapijten, een lamp. En wat voor één! Helemaal achter in de pijpenla hangt een plafonnière. Een grote ronde glazen schotel met kleuren die variëren tussen heldergeel en warm, diep oranje. Het warme licht valt weldadig over me heen en een visioen van de lamp in ons huis welt op.
Ook spreekwoordelijk ben ik, in de jaren hiervoor met regelmaat tegen de lamp gelopen. Dit uitte zich in het feit dat ik in gesprekken mijn verleden mooier, interessanter en spannender voorstelde dan het daadwerkelijk was. Ik loog. Ik loog veel en op een gegeven moment kwam ik op een punt dat ik mijn leugens moest leven, omdat steeds meer mensen geloofden in die leugens. Ik was een stukje echt en een stukje nep.
Ik zal een voorbeeld geven. In mijn diensttijd zat ik bij de geneeskundige dienst. Functie: gewondenverzorger bij een verbandplaats. Voor wie dit abracadabra is: denk maar aan een veldhospitaal zoals in M.A.S.H. Ik ‘lag’ in een kazerne in Nunspeet en ging mee op oefeningen, maakte schoon, sliep hazenslaapjes tussen camouflagenetten en deed, net als velen met mij, mijn best om zo min mogelijk te doen. Af en toe gebeurde er wel iets waar een gewondenverzorger bij nodig was, maar ‘gelukkig’ niet zoveel. Het sappigste verhaal vond plaats op een dag in de winter in Duitsland. Op die dag met -24 op de thermometer moesten we een jongen, die met zijn vingers was vastgevroren aan het staal van een tank zachtjes losweken met koud water………
Of …… is dat ook zo’n verzonnen verhaal? Snap je?
Ik bedacht een verhaal om te vertellen. Veel mensen vinden dat soort verhalen ook leuk, dus ik werd bevestigd in de waarde van het verhaal. Ik dacht ook dat ikzelf in waarde steeg met deze geurige vertelsels. De leugen na mijn diensttijd, een combinatie van beetje echt en beetje nep, heb ik uitgebreid naar; dat ik op een ambulance reed als broeder, en veel mensen hielp in die functie. Dit heb ik zo vaak verteld. Zo vaak dat ik daarna niets anders kon dan volhouden tegen iedereen die ik nieuw tegenkwam, kennissen, vrienden, en zelfs geliefden.
Waarom? Bevestiging was waar het om draaide. Doodmoe word ik van dat steeds weer terugkerende thema. Steeds meer, op een steeds dieper niveau zie ik dat een groot deel van mijn leven zich heeft afgespeeld in dit licht. Als anderen je bevestigen, besta je.
NOT!!!
Ik kreeg last van de verhalen die niet klopten, liegen voelde als verraad aan anderen en mezelf. Het wrong en schuurde in mij. Ik betrapte mezelf steeds vaker, vond mezelf een zak en ontwikkelde een bitter kantje in de vorm van gedachten die mij kleiner maakten. Ik kon alleen maar aan mezelf toegeven dat ik tegen mijn eigen lamp gelopen was. Er moest iets gebeuren!
Een aantal jaar geleden heb ik met veel mensen schoon schip gemaakt. Ik heb ze brieven en berichtjes gestuurd. Gesprekken aangegaan waar ik misselijk van de spanning naar toe reisde. Uitgelegd dat ik niet altijd de waarheid vertelde, dat het me speet en het begreep als ze zouden afhaken in het contact. Ik voelde pijn, schaamte en verdriet.
Het moeilijkste waren de ontboezemingen naar mijn eigen vrouw. Ze was mild en kon begrip opbrengen. Ook de andere mensen waren onverwacht vergevingsgezind en soms zelfs schokkend nonchalant. Dat was vreemd voor mij. Jaren had ik het geheim gevoed en gedragen en het was, in mij, een groot ding geworden.
De tijd daarna voelde als een verlossing. Alsof ik een verstikkende deken van me af had geworpen. Ik kreeg weer lucht en een nieuwe start. Door flink tegen de lamp te lopen, mijn eigen lamp, ben ik lichter geworden. En zo gaat dat. Door hetgeen wat ik als een last voelde, aan te gaan ben ik gelukkiger geworden, en mijn omgeving met mij. Het vraagt wat inzicht, moed en soms een beetje hulp, vriendschappelijk of professioneel, maar het voelt zo goed!
Elke daad die een ander benadeeld, elke leugen, elke slag die je toebrengt, jaloezie, wraak, elke daad vanuit onmacht legt een dikke deken over je heen. In het begin lijkt dat omhullend en comfortabel maar uiteindelijk verstik je jezelf. Iedere omhulling versterkt je slachtoffer-identiteit. Tegen de lamp lopen helpt dus! Elke lamp geeft uiteindelijk licht. Laat het gebeuren en draag de consequenties volledig, zonder lijden. Dat is leiderschap.
Ik ben een lamp die duizendmaal mooier schijnt dan die in de winkel. Hoe meer dekens ik van me afwerp door vergroting van zelfkennis en actie, hoe helderder het licht zich verspreidt. Het is Work in progress. Wat geweldig dat steeds meer mensen aan het werk zijn om hun omhulling te zien en van zich af te gooien! Stel je de wereld voor als we allemaal het licht schijnen dat we zijn.
Light your Life!
