Nu, is het moment

‘Ik voel me zo’n zwakkeling en ik bén ook een zwakkeling’ zei laatst iemand tegen me tijdens een prachtige sessie wandelcoaching, stevig ondersteund door sneeuw en harde wind. ‘Ik kan zelfs niet tegen dit weer’! Mijn antwoord hierop was: ‘laten we onze jassen uitdoen’…. Ze keek me, met grote ogen, ongelovig aan en stamelde ‘Maar dat kan niet, dan krijg ik het koud, word ik ziek, kan ik niet meer werken en verdien ik geen geld’.

Ontwikkeling

Ik deed mijn jas uit en ging op een open plek staan in de wind en sneeuw. De kou drong snel door mijn kleren heen. Aarzelend volgde ze mijn voorbeeld en ging naast me staan. Ze stond met opgetrokken schouders het weer te weerstaan. Haar adem hoog en hoofd gebogen. Ik vroeg haar eens op te kijken en te zien waar ze op dat moment was. Dát was het enige dat nodig was. Langzaam maar zeker ging haar hoofd omhoog en keek ze wat meer de verte in. De sneeuw gaf een rustig en vredig beeld voor ons. Er kwam ook rust in haar hoofd. Haar adem ging naar beneden, net als haar schouders. Haar ogen helder en vol verwondering over wat ze op dat moment zag en voelde.

De omstandigheden bleven hetzelfde, de harde wind, de sneeuw in ons gezicht en op onze blote handen, de kou. En toch…..De ervaring veranderde ter plekke door een andere mindset. Door niet bezig te zijn met ziek worden, geld verdienen en andere belemmerende gedachten kon ze helemaal ‘in het moment’ zijn. Juist door heel goed te ervaren waar ze was en wat ze voelde, ontstond er kracht en inzicht.

Ze stond in alle rust over de hei heen te kijken, als een koningin over haar landerijen, ademde diep in en uit en dealde met de omstandigheden. Sterker nog, de kou maakte haar groter!

Belemmerende gedachten

Spannend! Ik had ook mijn eigen belemmerende gedachten kunnen volgen, namelijk ‘doe ik hier wel goed aan? Straks wordt ze ziek, kan ze geen geld verdienen en dat is dan mijn schuld!’ Voel je het ook als je dit leest? Als ik deze ‘verstandige’ gedachten zou volgen, zou ik een route in de luwte van de bomen gezocht hebben en waarschijnlijk gedacht hebben dat ik er nog goed aan deed ook! Mijn hersenen zorgen wel voor een verhaal om niet in ‘het moment’ te hoeven zijn. Voor je het weet, volgt de ene belemmerende gedachte de andere op.

Wat ikzelf op dat moment nodig had, was hetzelfde als mijn wandelgenoot. In ‘het moment’ zijn, vertrouwen halen uit wat ik op dat moment voelde en niet onzekerheid halen uit de gedachten die ik erbij had.

Steeds vaker en steeds dieper dringt het besef bij me door dat ik nagenoeg alles kan halen uit ‘het moment’. Ik kan boeken lezen, cursussen doen, enzovoort. En die informatie vindt zeker een plekje, maar dat kan pas als ik werkelijk in contact ben met mezelf en daardoor in staat ben om contact te maken met de ander.

Wat is dat dan: ‘het moment’?

‘Het moment’ of het ‘in het nu zijn’ is voor mij de staat van optimale improvisatie. Waar vertrouwen mij voortbeweegt naar actie en die actie klopt altijd! Het kan niet fout gaan. Het kan anders gaan dan verwacht en in dit concept klopt dat ook, want verwachtingen komen voort uit gedachten. Gedachten die gaan over verleden of toekomst en die dus niets met ‘het moment’ te maken hebben.

In beweging komen

We stonden nog een tijdje stil in de sneeuw en genoten van het hypnotiserende effect van de vallende vlokken. Door lang naar één punt te kijken leek het alsof wij opstegen, in plaats van dat de sneeuw viel.

Koud en stijf trokken we later de jassen weer aan. Onze verkleumde vingers voelden de rits niet goed en bezaten weinig controle. De jassen gingen niet dicht. Ook dat was in het moment zijn. We zouden gefrustreerd kunnen raken op wat niet lukte, maar we zouden ook een kleinere stap kunnen doen. Voelen hoe het er voor staat en het enige doen wat nodig is… In beweging komen! Door onze vingers rustig te bewegen en zachtjes door de pijn heen te gaan, kwam de circulatie weer op gang. Langzaam en zeker werden onze lichamen warmer door de beweging die we hadden ingezet. We liepen steeds sneller en al vlot konden we de ritsen vastpakken en de jassen dichtdoen.

Stilstand

Wat zou er gebeurd zijn, als we waren blijven staan? We zouden het zo koud hebben gekregen dat we het niet meer voelden. Dan hadden we anderen nodig gehad om weer warm te worden en vervolgens in beweging te kunnen komen. Als die anderen niet kwamen……

Verlangen en noodzaak

Ik denk dat we heel goed zelf in staat zijn om in beweging te komen, als we écht in het moment durven zijn en daarmee voelen wat wij écht nodig hebben. Dat er vanuit dat moment een verlangen ontstaat en als je heel eerlijk bent ook de noodzaak om in beweging te komen. Dat die beweging alleen met kleine stapjes kan worden ingezet omdat je anders struikelt. Dat je om de zoveel meter beseft dat je vooruit bent gekomen, dat je stappen je ergens naar toe brengen, maar je weet niet waar naar toe!

Ook mijn wandelgenoot weet het niet. Wat ze wel weet, is dat ze beresterk is.
Niet in beweging komen, is het volgen van pijn uit het verleden of angst voor de toekomst. Beide zijn niet nu.

Nu, is het moment om in beweging te komen.