Terwijl de regen op de tarp tikt, vraagt Jawi naar ons jaarthema. Dit thema kan ons informatie geven over het onderwerp van vandaag: missie! Of – en dat spreekt mij meer aan – vervulling, zingeving. Ik vertel dat ik dit jaar een soort hoofd- en sub-thema heb, wat het voor mij inhoudt en wat het me tot nu toe heeft gebracht. Het klinkt als een positief verhaal. “Dat voelt als een hele verantwoordelijkheid die je op je neemt”, reageert Jawi “zeker als het móet lukken”. Uh, wat? Een hele verantwoordelijkheid? Zo ervaar ik dat helemaal niet! Toch….? Ik probeer het beter uit te leggen en merk dat ik in de war ben. Ik kom er even niet meer uit.
De verhalen van de anderen hoor ik nauwelijks meer. Ik ben geraakt, een beetje boos ook, en weet niet wat ik ermee aan moet. Algauw stromen mijn tranen. “We gaan zo lunchen” hoor ik Jawi zeggen, “Eva, loop je even met me mee?” We gaan wat verderop staan, de stromende regen trotserend. Terwijl Jawi tegenover me staat, mijn handen vasthoudt en me aankijkt met warme en aandachtige ogen, vraagt hij me wat er gebeurde. Door me te horen, mijn woorden terug te geven en me steeds opnieuw uit te nodigen tot delen, geeft hij me de ruimte om me te openen en zo steeds een laagje af te pellen, en dieper te gaan. Ik ben boos, ik ben verdrietig, ik ben moe, doodmoe, ik voel me eenzaam, alsof ik dit alleen moet dragen. Ik sta te klappertanden en te trillen en te huilen en het mag er zijn. Het mag er allemaal zijn. Het mag gezien worden.
Na de lunch – lekker droog onder de tarp – gaan we weer verder, met nieuwe oefeningen en vragen. Ze geven ons informatie over onze missie. Het zijn puzzelstukjes die in elkaar mogen gaan vallen. Ook de opstellingen die we doen helpen daarbij. Ik kan niet uitleggen wat er gebeurt, maar ik vind zo’n opstelling elke keer weer magisch. De setting draagt daar vandaag ook aan bij: we staan op een prachtige zandverstuiving in de stromende regen en de harde windvlagen, allemaal dik ingepakt in vesten, jassen, dassen, mutsen en handschoenen…. en ik vind het heerlijk!
Ik begon deze dag volop in de weerstand. En het eerste uur vond ik die regen en de kou best een ding, het zat me dwars. Inmiddels heb ik me eraan overgegeven. Het is wat het is, en het is goed. Ook hier geldt: alles mag er zijn. Door het delen voel ik me lichter en kan ik meer genieten. Genieten van dat we hier staan, op misschien wel een van de mooiste plekken in Nederland. Dat we hier staan met deze warme en vertrouwde groep mensen, waarmee we haast moeiteloos de diepte in gaan en waarin dat veilig is om te doen. Een groep waarin we naast al die diepgang ook kunnen lachen en lol maken met elkaar. Een groep ook waarmee we achteraf nog lekker wat gaan drinken, om op te warmen, na te praten en nog even samen te zijn. Als je een plek hebt in zo’n groep, wat maakt die regen dan nog uit?
Benieuwd naar het Toptraject en wat deze voor jou kan betekenen?
Lees meer over het Toptraject 2020 en vraag een adviesgesprek aan.
